آقایی پیش از انقلاب خیلی ناراحت بود از این که همسایه ها ؛ صدای موسیقی را بلند می‏کنند و دیگران را اذیت می‏کنند و می‏گفت: چه قدر مردم بی‏حیا شده ‏اند! حرف‏هایش که تمام شد، گفتم: من از شما سؤالی دارم. این موسیقی و غنایی که شما می‏فرمایید، این گناهش بیشتر است یا غیبت؟ گفت: البته روایات در باب غیبت خیلی عجیب است. گفتم: این گناهش بیشتر است یا ربا؟ گفت: البته ربا. گفتم: واقعاً اگر کسی غیبت کند یا ربا بخورد شما همین قدر ناراحت می‏شوید که از صدای موسیقی ناراحت می‏شوید؟ آیا از کسی که در حضور شما از یک مؤمنی غیبت محرّم قطعی می‏کند، همین قدر ناراحت می‏شوید که از صدای موسیقی ناراحت می‏شوید؟ با این سؤال، خواستم به او بگویم: آن جایی که شما از صدای موسیقی ناراحت می‏شوید مقداری از آن به این مربوط است که شما احساس می‏کنید به خودتان بی‏احترامی می‏شود. موسیقی را دهن کجی به خودتان می‏دانید. اما اگر بی‏احترامی به خودتان ندانید متعرض آن نمی‏شوید.

این هم یکی از دام‌های شیطان است که بر سر راه افراد می‌گستراند. هر فرد مسلمان موظف است در برابر تضییع حق خدا در جامعه بی‌تفاوت نباشد و حتی با در هم کشیدن چهره نسبت به آن واکنش نشان دهد. و این یکی از نمونه‌های بندگی خداست که در زندگی «عبادالرحمن»؛ تبلور پیدا می‏کند.

خاطره ای از آیت الله مصباح دامت برکاته

منبع سایت جنبش ضد ربا